Stulecie od 300 do 200 r. nosi nazwę wieku Euklidesa. U schyłku tego okresu żył Apollonusz z Pergi, nazywany przez współczesnych Wielkim Geometrą. Daty jego urodzenia i śmierci nie są ustalone. Najbardziej bujny okres jego twórczości przypada zapewne na ostatnie dziesięciolecie trzeciego wieku. O życiu Apolloniusza niewiele wiadomo. W młodym zupełnie wieku przybył do Aleksandrii, ówczesnego centrum nauki, uczył się pod kierunkiem uczniów Euklidesa. Z imienia żaden jego nauczyciel nie jest wymieniony. Być może, że w tym okresie znany był pod przydomkiem Epsilona i zasłynął już z prac w dziedzinie astronomii, które wykorzystał Ptolemeusz. Później pracował w Pergamie, znanym w owym czasie centrum kultury greckiej. Tu zaprzyjaźnił się z Eudemem Pergamskim, któremu poświęcił główne dzieło swego żywota "Conica", tj. "Stożkowe".
